Π. Καρβουνόπουλος 28/10/2016 | 06:48 182 Προβολές
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ
ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Αντισυνταγματάρχης
ε.α
Σαν σήμερα πριν από
ένα χρόνο, ανήμερα της 28ης Οκτώβρη, η ναζιστική εγκληματική οργάνωση της
Χρυσής Αυγής, βρόμισε τα σχολεία με τρικάκια που έγραφαν: «Τα όχι θέλουν
Μεταξάδες».
Φυσικά, το ότι οι χρυσαυγήτες
εκθείαζαν και συνεχίζουν να εκθειάζουν τον φασίστα δικτάτορα, αυτόν που έστειλε
στα μπουντρούμια και κατόπιν παρέδωσε στους ομοϊδεάτες του κατακτητές,
αλυσοδεμένους εκείνους που στη συνέχεια πρωτοστάτησαν για την απελευθέρωση της
πατρίδας μας, δηλαδή τους κομουνιστές και πολλούς άλλους πατριώτες αγωνιστές,
δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν αποτελεί έκπληξη γιατί η Χρυσή Αυγή και όσοι την υποστηρίζουν (μεταξύ αυτών δυστυχώς και
μεγάλος αριθμός στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας), είναι
οι ίδιοι που ιταμά, ποδοπατώντας τις αιματοβαμμένες θυσίες του λαού μας, τιμούν
τους δωσίλογους, τους ταγματασφαλίτες αλλά και κάθε άλλο κοινωνικό
κατακάθι που συνεργάστηκε προδοτικά με τους κατακτητές.
Δεν είναι όμως μόνο η Χρυσή Αυγή
που προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία «λευκαίνοντας» τον φασίστα δικτάτορα
Μεταξά, «ξεπλένοντάς» τον στα μάτια κυρίως της νεολαίας μας, που ελάχιστα
γνωρίζει (ας όψεται το εκπαιδευτικό σύστημα), από τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία.
Εξίσου βρόμικος είναι και ο ρόλος αρκετών τηλεοπτικών εκπομπών, που κατά
καιρούς προβάλλονται όχι πάντα επετειακά και οι οποίες συνήθως φορώντας το
μανδύα της επιστημονικοφάνειας, (υπάρχουν πολλοί, ακόμη και στην ανώτατη
εκπαιδευτική βαθμίδα Μαρατζίδηδες), έφτασαν να εκθειάζουν το ρόλο του στυγνού
φασίστα δικτάτορα Μεταξά, κρίνοντας βέβαια «το βίο κι την πολιτεία του», από τη
σκοπιά της αστικής οπτικής, που υπηρέτησε με γλοιώδη συνέπεια. Άλλωστε, το
τσάκισμα του λαϊκού κινήματος και η θωράκιση της αστικής εξουσίας, η
προετοιμασία της εμπλοκής της πατρίδας μας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν τα
στοιχεία που τον έφεραν στην εξουσία το 1936. Όμως, η ιστορική αλήθεια είναι
ότι την περίοδο της 28ης Οκτώβρη 1940, ο λαός από τη μια, και το κεφάλαιο, το
καθεστώς της 4ης Αυγούστου, το παλάτι από την άλλη, δεν βρέθηκαν στο ίδιο
μετερίζι, γεγονός που έγινε πεντακάθαρο κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος,
κορυφαίος πολιτικός και διανοούμενος του αστικού χώρου, στις απόλυτα
αντικομουνιστικές συνθήκες της μετεμφυλιακής περιόδου, έγραφε (το 1964) στο
βιβλίο του «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου» για το «ΟΧΙ»: : «… Επιπλέον, το ΟΧΙ
ήταν οι διαθέσεις του λαού εναντίον κάθε ξένης επιβουλής, διαθέσεις τις οποίες
ο δικτάτορας Μεταξάς, όπως ο ίδιος έχει παραδεχτεί, γνώριζε πολύ καλά και υποχρεώθηκε να μην τις αγνοήσει την κρίσιμη ώρα. »
Αποκαλυπτική για
την πραγματική σχέση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου με το «ΟΧΙ», είναι η
περιγραφή που κάνει με ένα εκπληκτικό τρόπο, ένας άνθρωπος που ήταν εξαιρετικός
γνώστης της πολιτικής πραγματικότητας της εποχής, αφού τότε εργαζόταν στο
υπουργείο Εξωτερικών (Διπλωματική Υπηρεσία). Πρόκειται για το μεγάλο μας ποιητή
Γιώργο Σεφέρη, που γράφει στο «Χειρόγραφο – Σεπτέμβρης 1941», εκδόσεις Ίκαρος,
στη σελίδα 47: «Ο λαός έκανε ό,τι μπορούσε για να του δώσει να καταλάβει τη
βαθιά αλλαγή των πραγμάτων. Από τη νάρκη της αδιαφορίας όπου βρισκότανε ως τις
πρώτες ημέρες του Αυγούστου, ξύπνησε σύσσωμος μονομιάς φρέσκος ολοζώντανος.
Αλλά είναι ζήτημα αν η κράση του Μεταξά ήταν από εκείνες που αισθάνουνται τα
μηνύματα της ψυχής του λαού. Έτσι κράτησε για πιλότους ενός τέτοιου κόσμου τα ίδια
ανθρωπάκια που του μαγείρευαν, μέσα στους πρωτοφανείς κλυδωνισμούς της Ευρώπης
μιαν Ελλάδα σαν είδος μετέωρο εκτός τόπου και χρόνου. Και όμως ο Μεταξάς ήξερε
τι λογής άνθρωποι ήταν αυτοί που είχε κοντά του. Ήξερε ότι αν σ’ εκείνο το
υπουργικό συμβούλιο της αυγής της 28ης έλεγε στους συνεργάτες του που είχαν
ξυπνήσει (τους είδα) με φάτσες βρικολάκων:
Κύριοι, στις 3 το
πρωί, ο Πρεσβευτής της Ιταλίας μου επέδωσε τούτο το τελεσίγραφο. Προ των
συντριπτικών μέσων της Ιταλίας και της Γερμανίας κτλ., κτλ., απεφάσισα να
αποφύγω τας άνευ προηγούμενου καταστροφάς που ηπείλουν τον τόπο, απεφάσισα να
παραμερίσω κάθε εγωισμόν και ενέδωσα.
Αν τους τα έλεγε
αυτά, ήξερε ο Μεταξάς ότι όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το
χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό του σθένος με πολύ μεγαλύτερη
ειλικρίνειαν παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι. Ωστόσο τους κράτησε, μολονότι
το ήξερε ».
Σε απόλυτη
αντιστοιχία όμως με τις διαθέσεις του λαού, εκείνες τις κρίσιμες ιστορικές
ημέρες κι αυτό είναι αναγνωρίσιμο από κάθε αντικειμενικό ιστορικό, βρέθηκε και
η δράση των κομουνιστών, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι και το κόμμα τους είχαν
χτυπηθεί άγρια από το φασιστικό δικτατορικό μεταξικό καθεστώς. Και αυτή η
ταύτιση διαθέσεων και αντιλήψεων λαού και κομουνιστών είναι εμφανής σε όλα τα
επίπεδα. Είναι εμφανής στο γεγονός ότι οι κομουνιστές, είτε ελεύθεροι είτε
παράνομοι είτε κυνηγημένοι είτε φυλακισμένοι και εξόριστοι, ζητούν να σταλούν
στην πρώτη γραμμή του μετώπου πιστεύοντας ακράδαντα στο αγώνα για τη νίκη. Πάνω
απ’ όλα όμως φαίνεται στον τρόπο οργάνωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που
έπεται. Στο ιστορικό ανοιχτό γράμμα του προς τον ελληνικό λαό, ο τότε Γενικός
Γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, έγραφε: «Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ
ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΠΙΤΙ ΜΕ
ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ». Αυτό ακριβώς
και έγινε. Ετσι ήρθε η νίκη και η παγκόσμια καταξίωση της χώρας και του λαού
της στα μάτια όλων των λαών του κόσμου. Γιατί όπως γράφει ο Ι. Κορωνάκης στο
βιβλίο του «Η πολιτεία της 4ης Αυγούστου» – Αθήναι 1950 – σελίδα 258, «Το “όχι”
της 28ης Οκτωβρίου 1940 απετέλεσεν σταθμόν όχι μόνον διά την ιστορία μας, αλλά
και διά την παγκόσμιον ταύτη, δεδομένου του σημαντικού ρόλου τον οποίον έπαιξεν
η Ελληνική κατά του φασισμού αντίστασις εις τον αγώνα των ελευθέρων λαών».
Σε παλαιότερη εκδήλωση (11/2012),
που είχε διοργανωθεί στη Νομική Σχολή της Αθήνας απ’ τους Σύλλογους Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας
Εκπαίδευσης, ο τότε ομιλητής Γ. Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τόνιζε εμφατικά: «Επειδή ζούμε σε καιρούς κρίσης του
καπιταλισμού, εποχές όπου οξύνεται η εκμετάλλευση του μόχθου των ανθρώπων και η
με ιμπεριαλιστικούς όρους λεηλασία λαών και κρατών γι’ αυτό και η ιστορία, στην
επιστημονική της υπόσταση αλλά και η ιστορία ως μάθημα στην εκπαίδευση των νέων
γενεών δέχεται αμείλικτη επίθεση. Πρέπει να στρεβλωθεί, πρέπει να αποδυναμωθεί,
πρέπει να πάψει να μιλά για οτιδήποτε απασχολεί και ενδιαφέρει τους ανθρώπους.
Αντίθετα, πρέπει να ξεγελά, να διηγείται τον κόσμο όπως οι σημερινοί
εκμεταλλευτές το επιθυμούν. Κατ’ εικόνα και ομοίωση της δικής τους άδικης
οργάνωσης του κόσμου».
http://www.militaire.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%84%CF%80%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%82/
